چقدر دلمون تنگ شده پس...

امروز هم بهت گفتم تو و همه بچه هایی که این روزا تو خونه تقریبا حبس شدین خیلی شجاعین... قهرمانین می دونستی؟ می دونی چرا؟ چون برای یه پسر کوچولوی 10 ساله خیلی سخته که این همهههه وقت بابت کرونا از دوستاش دور باشه، از همبازیاش از خونه پدربزرگ و مادربزرگ از خونه همه اونایی که دوستشون داشت، از سفرایی که می رفت از پیک نیک ها و شهربازی و اوووه اون همه تفریح و شادی بیرون از خونه دور باشه اما بازم غرغر نکنه، بد اخلاقی نکنه، گریه و زاری نکنه.... من بهت برای تحملی که این روزا داری افتخار می کنم...

ممنون که درک می کنی...دو ساله دیگه تولد درست و حسابی نگرفتیم از ترس کرونا کوچولو موچولو یه کارایی کردیم و تموم... 

اما کنار این سختیا کرونا یه چیزایی رو بهمون یاد داد... مخصوصا به شماها که همگی انقدر غرق تفریح و شادی بودین که شاید قدر خیلی چیزا رو نمی دونستین... الان حتی خونه مامانی هم شده یه تفریح توپ چون به هر حال از خونه رفتی بیرون... 

اینا رو نوشتم بابت اون موقع که بزرگ شدی و این روزا خاطره شده و دیگه کرونایی وجود نداره... یادت باشه کرونا به تو، به من و به همه آدمهای دنیا ثابت کرد باید قدر خوشیای کوچولونم بدونیم چه برسه به بزرگاش... دوستت دارم. مامان