بیست و یک ماهه من

دیگه چیزی نمونده... دیگه کم کم داریم بهش می رسیم؛ به بیست و چهار ماهگی به دوسالگی تو به این که من پیش خودم فکر میک نم که چقدر تو بزرگ شدی به این که همین چند روز پیش بود که تو شیمکم بالا و پایین می رفتی و شب تا صبح لگد می زدی به این که زمان چقدر زود می گذره و به این که من چقدر هر چی جلوتر می ریم بیشتر نگران تو می شم...

شدی یه بمب ناپال مهم نیست کجا رو ترکونی مهم اینه که خودت این وسط طوریت نشه، مهم فقط سلامتی توئه، تویی که شدی برکت خونه مون، چراغ همیشه روشن خونه مون...

حالا خیلی درست شدما، سعی می کنم کمتر نگران شم اما خیلی وقتا وقتی داری بازی می کنی چشمامو می بندم، وقتی از مبل می ری بالا و پایین چشمامو می می بندم چون اگه نبندم زودی می یام بغلت می کنم و نمی ذارم شیطونی کنی تو از این کار خیلی بدت می یاد و عصبانی می شی برای همین چشمامو می بندم که نبینم وقتی باز می کنم می بینم رو دسته مبل وایسادی  و هی می گی مامان چشم مامان چشم....

هر چی رو که می گم تکرار می کنم اما اون جوری که خودت دوست داری، الان کلی کلمه های بامزه وارد ادبیات خونه مون شده؛ دیگه همگی به حموم می گیم همون با کامپیوتر می گیم کالکیلوتر خلاصه بیست و یک ماهه شیرینم دنیامون شده رنگ دنیای تو...

برای من تو همه چیزی پس خدایا مواظب عزیزترینم باش مواظب همه چیزم باش مواظب رادانم باش