به نام آغاز
به نام آغاز به نام آغاز... به نام اولین... به نام پرواز
به نام اویی که مادر را با قلبی پر از عشق آفرید تا به هنگام پرواز دادن فرزندش اشک بریزد... اویی که می داند باید به طفلش پرواز بیاموزد اما ... به نام عشق، به نام مادر ،به نام جگر گوشه ای به نام فرزند...
... و به نام تمام خوبی ها و شادی های روزگار اولین روز مهد کودک بر تو مبارک
پرواز کودکانه ات به اوج مبارک
قدم های مردانه ات به سوی افتخار، استوار
خنده هایت پایدار... شادی هایت جاودان
دیشب نخوابیدم... نخوابیدیم... تو را خواب کردیم اما خودمان...
تا صبح غلتیدم... خدایا فردا چه کنم با دل بی قرارم و نگاه های پر از کنجکاوی رادمهر
صبح اما مادرانه نه مردانه بلندت کردم... روی ماهت را شستم و لباس پوشاندمت... نه اشک نباید بریزی... نباید بیایی... آغاز پرواز ذوق دارد ...
با هم سه تایی راهی شدیم... با تمام وسایل دلخواهت
مهد را دیدی... خندیدی اما نگران بودی...
معاینه شدی... پرنده کوچک من به لطف پروردگار سالم است...
مادر رادمهر برو... آرام برو...
تو را سریع بوسیدم... خداحافظ رادمهر خوش بگذره... همین را گفتم و بیرون نشستم... پشت در... دلم مانند پرنده ای در قفس پر پر می زد... به در و دیوار می زد... تا این که کسی آمد و گفت : مامان رادمهر برو سر کارت رادمهر حالش خوبه... آمدم... دلم اما همان جا ماند... نیامد با من رادمهر... دلم در کلاس گل مریم ماند... اراده کنی در دستانت است شیرین مادر... دلم در کنار دلت است جان شیرینم ...
حالا من پشت میزم زمان را به انتظار نشسته ام...
عزیزترین دل مادر، اولین آغاز پروازت مبارک
پر پروازت مستدام
اوج گرفتنت پایدار
پروردگارا سپاسگزارم برای این که هستم و دیدم آغاز اولین پرواز گوشه دلم را... پروزدگارا سپاسگزارم سپاسگزارم سپاسگزارم
پس خداوند بهترین نگهدارنده است و او مهربان ترین مهربانان است.
